വിരൂപയായ മണ്ണിനെ
അവന്‍ പ്രാണന് തുല്യം സ്നേഹിച്ചു
മണ്ണിന്റെ ഉദരത്തില്‍
പ്രണയത്തിന്റെ നഖച്ചിത്രമെഴുതി
രക്തം ഘനീഭവിച്ച ഉദരത്തില്‍
വിത്തുകള്‍ കുഴിച്ചുവെച്ചു
മണ്ണിന്റെ ചോരകുടിച്ച്
വിത്ത് മുളച്ചു പൊന്തി
മണ്ണ് ചിരിച്ചു,അവള്‍ സുന്ദരിയായി
അവന്‍ ഹവ്വയുടെഅകിടില്‍ അഭയംതേടി
അവന്‍ മരിച്ചപ്പോള്‍
അവന്റെ ഹവ്വ പെറ്റ മക്കളെ
മണ്ണ് ദത്തെടുത്തു
മണ്ണ് വളര്‍ത്തിയ മക്കള്‍ വലുതായപ്പോള്‍
അവര്‍ ആദ്യം മണ്ണിന്റെ മാറ് ച്ഛേദിച്ചു
കരചരണങ്ങള്‍ മുറിച്ചു
ഗള ഛേദത്തിനായ്
വാളുമുയർത്തി നില്‍പ്പാണ്
ഇതിനായി സബ്‌സ്ക്രൈബ് ചെയ്ത:
പോസ്റ്റിന്റെ അഭിപ്രായങ്ങള്‍ (Atom)
അഭിപ്രായങ്ങളൊന്നുമില്ല:
ഒരു അഭിപ്രായം പോസ്റ്റ് ചെയ്യൂ