ഒരമ്പിൽ കോർത്ത രണ്ട് ഹൃദയങ്ങളാണു നാം
സന്തോഷത്തിന്റെ ഓളങ്ങളിൽ
ആലിലയിൽ കിടന്ന കൃഷ്ണനെപ്പോലെ
ആടുന്നമനസ്സിൽ
പറയാതെ ഒരു ശബ്ദം മുഴങ്ങിക്കൊണ്ടേ
യിരിക്കുന്നു
നിറവെളിച്ചമുണരുന്നു
നിശ്ശബ്ദതയുടെ ആഴങ്ങൾ നികത്തപ്പെടുന്നു
ചൂഴ്ന്നു നിന്നഎകാന്തത ചൂളമടിച്ചുപറന്നു
പോയി
മുൾക്കാടുകൾ മുരടിച്ചു ,നിറമുള്ള നിമിഷ
ങ്ങൾ പൂവിട്ടു
പൊങ്ങച്ചചിഹ്നങ്ങളിൽ വിഷാദങ്ങൾ
വിടപറഞ്ഞു
പ്രണയത്തിന്റെ സഞ്ജീവനീ രാഗമുയർന്നു.
അഭൗമമായ ഒരു ലോകത്ത് ഇമയിളക്കാതെ
ഇരുവരും പരസ്പരം നോക്കി നിൽക്കുന്നു
ആ മിഴികളിൽ പുലരികൾ പൂക്കുന്നു
സന്ധ്യകൾ തുടുക്കുന്നു.
അടുക്കുന്തോറും ആനന്ദിപ്പിക്കുന്നതും
അകലുമ്പോൾ നൊമ്പരപ്പെടുത്തുന്നതുമാകണം പ്രണയം
അജ്ഞാത രാഗങ്ങളുണരുന്ന ഒരു വീണ
യായ്
അതു പാടിക്കൊണ്ടേയിരിക്കണം.
അഭിപ്രായങ്ങളൊന്നുമില്ല:
ഒരു അഭിപ്രായം പോസ്റ്റ് ചെയ്യൂ