നുരയുന്ന ചില്ലു പാത്രമാണ്
കടൽ
പ്രിയേ,
എൻ്റെ മനസ്സിൻ്റെ
ചുട്ടുപഴുത്ത മണലിൽ
നീ നൃത്തം ചവിടുന്നു
എൻ്റെ മൗനത്തിൻ്റെ ശിലകളെ
ശബ്ദമുഖരിതമാക്കുന്നു
ഓമനേ,
പ്രണയത്തിൻ്റെ
പവിഴമല്ലിപ്പൂവാണു നീ
നീയെൻ ഹൃദയത്തിൻ
തന്ത്രികൾ മീട്ടുന്നു
കാറ്റിൻ്റെ കൈ വേഗത്തിൽ
നീ താളം ചവിട്ടുന്നു
വസന്തത്തിൻ്റെ വാകപ്പൂവ്
എന്നിൽ വിരിയിക്കുന്നു
പ്രിയേ,
കടലാണു നീ
എൻ്റെ നുരയുന്ന
ചില്ലുപാത്രം
അഭിപ്രായങ്ങളൊന്നുമില്ല:
ഒരു അഭിപ്രായം പോസ്റ്റ് ചെയ്യൂ