നോവൂറും കണ്ണാലെ
നോക്കുവതെന്തു നീ
നടവഴിയിൽനിന്നുമരിപ്പിറാവേ
വയ്യെനിക്കിന്നു
വയസ്സെന്ന മായാ വലയത്തിൽ കാലം-
കുടുക്കിയില്ലേ
നിന്നെനിരൂപിക്കാതില്ലൊരുദിവസവും
നോക്കിപ്പറയുന്നതറിയുന്നു ഞാൻ
ഒരു മുഖം മാത്ര മുള്ളവൾ നീ പാവം
മാനവർ ഞങ്ങളിരുമുഖക്കാർ
നെടിയ പിലാവിലെ കൂട്നശിപ്പിച്ച്
കുഞ്ഞിനെ കാലിയാ പിള്ളേർപിടിച്ചപ്പോൾ
വെയ്ലത്ത് പണിയണയെന്നരികത്തല്ലോ
അന്ന് നീ വന്നു കരഞ്ഞു നിന്നു
പിള്ളേരെയോടിച്ച് അന്നുഞ്ഞാൻ കുഞ്ഞിനെ
നിന്നരികത്തായികൊണ്ട്തന്നു
പിന്നെയും കൂടൊന്നു കൂട്ടിയാ കൊമ്പിൽനീ
ഏറെ കുഞ്ഞുങ്ങൾക്ക്‌ ജന്മമേകി
എത്രതലമുറയെന്നതറിയാതെ
പ്രായമേറെയേറി നിനക്കുമിന്നു
എല്ലാരു മുണ്ടെന്നാൽ ആരു മില്ലാതോരായ്‌
കാലം നമുക്ക് കഴിച്ചു കൂട്ടാം
ഉള്ളം വെളുവെളെ ഉള്ളവരായി നാം
കള്ളമെന്തെന്നറിയാതൊരായി
എള്ളോളമാവില്ലകള്ളം പറഞ്ഞീടാൻ
മണ്ണിതിൽ വീണു മരിക്കുവോളം
അഭിപ്രായങ്ങളൊന്നുമില്ല:
ഒരു അഭിപ്രായം പോസ്റ്റ് ചെയ്യൂ