അവൻ

കീറച്ചെരുപ്പിന്റെ ചെത്തംചിനക്കി
കുറ്റിരോമം മുറ്റിയമുഖവുമായി
എന്തോ കൂറിയും കുറുകിയും നടന്നകലുന്നു
ഒരു കുറിയ മനുഷ്യൻ
ആരിവൻ വാൻഗോഗോ ?!
സൂര്യകാന്തിപ്പൂവ് കാതിൽചൂടിയവൻ!
നിലാവിന്റെ നിറക്കൂട്ട്
ഇതളിതളായിഴവിരിക്കുന്നു
നാരങ്ങാ മിഠായിയുടെ നറുംപുളിയിനിപ്പ്
രസനയിൽ ബാല്യത്തിൻ കുതിപ്പ്
മനസ്സിന്റെ വിങ്ങലുകൾ കലങ്ങി അനുരണ-
നങ്ങളായണയുന്നു ഷഹനായ്സംഗീതം.
അപ്പോഴും ചിറ്റലയും, ചിറകും വിടർത്തി
ഓളത്തിലെ പോളപോലെ
ചുണ്ടിൽ പുഞ്ചിരിപുരട്ടി നിൽക്കുന്നു -
ഒരുവൻ
മിന്നുന്ന അഭ്ര ശകലങ്ങൾ പോലെ
ചോർന്നിറങ്ങിയ ചാരുതയിലും
സിരാപടലത്തിലേക്ക്, സന്ധി ബന്ധങ്ങളി-
ലേക്ക് പടർന്നേറുന്നു
ചടുലമായ ചാടു വാക്യവുമായി അവൻ.
വേദനകൾക്ക് വേർപാടില്ല
പ്രണയത്തിന് ഭാഷയില്ല ഭാവമുണ്ട്
എന്നതുപോലെ
ചിത്തഭ്രമത്തിൽ ചീന്തിയെടുത്ത
ചന്തപ്പൊലിപോലെ
മനസ്സിന്റെ മായാജാലത്തിൽ
നിലാവിന്റെ നിഴലും, നിറവും ചൂടി
പൊടി മഞ്ഞിൽ ചുഴൽവഴി തേടുന്നു
ഒരുവൻ.
.......,,,,,,,,,,,,,,
കുറിപ്പ് :-എം.ഗോവിന്ദന്റ സർപ്പം എന്ന നോവൽ വായിച്ച്