ഈ കവിത
കാലം കയ്ക്കുന്നു
മൗനം കൊണ്ട് മറയ്ക്കുവാൻ
കഴിയില്ല
മുറിവുകളെ.
കഴിഞ്ഞു പോയ കാലത്തെ
ഇന്നിൻ്റെ അമരത്തിരുന്ന്
ഞാൻ കാണുന്നു
കാലത്തിൻ്റെ ചൂതുകളിയാണ്
ജീവിതം
വിധിക്ക് അവധിയില്ല.
മനുഷ്യരെപ്പോലെ തന്നെ
ചിലപ്പോൾ
കല്ലിൻ്റെ ഹൃദയവുമായി
കാലവും പെരുമാറാറുണ്ട്
നീതിമാന് ഗാഗുൽത്ത.
കുരിശും കൂർത്ത കല്ലും
കൂട്ട്.
വിശപ്പിൽ എരിഞ്ഞവെയിൽ
ഓടിക്കിതച്ചു വീണ്
രക്തം കക്കിപ്പോയിരിക്കുന്നു
ആകാശത്തിൻ്റെ പടിഞ്ഞാറേ -
ചരിവിൽ
അഭിപ്രായങ്ങളൊന്നുമില്ല:
ഒരു അഭിപ്രായം പോസ്റ്റ് ചെയ്യൂ