അക്ഷരത്തിൻ്റെ അമ്പുകളെടുത്ത്
നീ വാക്കിൻ്റെ ധനുസ്സു കുലയ്ക്കുന്നു
കറുത്ത കാലത്തെക്കുറിച്ച്
വെള്ളരിപ്രാവുകൾ കുറുകുന്നു
നീ ,
പാഥേയം പരതുന്ന പാന്ഥൻ
പിപാസയിൽ നനഞ്ഞു കുതിർന്നവൻ
വെൺമപരത്തി നടന്നേറും
സ്നേഹശീലം
മുരിക്കു പൂത്ത തൊടികൾ
നിൻ്റെ കാലടിപ്പാടുകൾ കാട്ടുന്നു
ഗ്രീഷ്മത്തിൽ വിരിഞ്ഞ
കവിതയാണു നീ
വിശക്കുന്നവന്
രാവും, പകലുമില്ല
കനിവും, കിനാവുമില്ല
എന്നിട്ടും ;
ഒറ്റനക്ഷത്രമായ്
പ്രകാശം പരത്തുന്നുവല്ലോ നീ
വാക്കിൻ്റെ ഒറ്റക്കൊമ്പിലിരുന്ന്
പാടുന്നുവല്ലോ
നീ തന്നെ ബുദ്ധൻ
നീ തന്നെ ആട്ടിൻ കുട്ടിയും
പരിഭവവും, പരാതിയും ഇല്ലാതെ
ജന്മത്തിൻ്റെ പടവുകൾ
ചവുട്ടിക്കയറുന്നവൻ
അഭിപ്രായങ്ങളൊന്നുമില്ല:
ഒരു അഭിപ്രായം പോസ്റ്റ് ചെയ്യൂ