കവിത

'പോയ ബുദ്ധി ആന വലിച്ചാലും

വരില്ല' - എന്നൊരു ചൊല്ലുണ്ട്

എന്നാൽ, കവിതയിലങ്ങനെയല്ല

കവിത കരളിലൊരു കുഴി കുഴിക്കും

ആഴക്കിണറാകും

കൈവിട്ടു പോയവയൊക്കെ

കളങ്കമില്ലാതെ ഉറവയിടും

തടംതല്ലി ഒഴുകുന്ന ദുഃഖവും

മഞ്ഞുകാലത്തെ സൂര്യരശ്മി -

പോലുള്ള

മോഹവും, ദാഹവും പ്രവഹിക്കും

ഉറക്കത്തിൽ അവളെ പ്രാപിക്കും

കുഞ്ഞിനെ പിച്ചവെയ്പ്പിക്കും

കഞ്ഞിക്ക് വകയില്ലെങ്കിലും

സദ്യതന്നെ വിളമ്പും

നഷ്ടപ്പെട്ടവയൊക്കെ

നടവഴിയേ, ഇടവഴിയേ

നടന്നു വരും

നല്ല നാളിലേക്ക് നടു നിവർക്കും

(ഇടയിൽ ഉറക്കം നഷ്ടപ്പെടുന്നതു

വരെ)

അങ്ങനെയായിരിക്കണം

കവിതകൾ

ഇത്ര തീക്ഷണമായ്പ്പോയത്