പ്രണയപ്പൂവ്

അവളുടെ കറുത്തു നീണ്ട
മിഴികളിൽ
ഞാനെന്നെ കാണുന്നു.
കൃഷ്ണമണിയുടെ,യാഴങ്ങളിൽ
അലകളിൽ, ചുഴികളിൽ
പ്രണയത്തിന്റെ പൂവിതൾ
വിരിഞ്ഞു കിടപ്പുണ്ട്
വികാരത്തിന്റെ മൗനഭാഷയിൽ
പ്രണയാഭ്യർത്ഥനയുണ്ട്
കവിയുടെ മനോഹരമായ മൗന
ങ്ങളിലൂടെന്നോണം
അവളുടെ പ്രണയം എന്നുള്ളിൽ
വരച്ചിടുന്നു
മഴനൂലുകളാൽ ആകാശവും ഭൂമിയു
മെന്നപോലെ
പരസ്പരം മനസ്സാൽ ഞങ്ങൾ തൊട്ടി
ടുന്നു
എനിക്കു ചുറ്റുമുള്ള ലോകത്തെ
അവളുടെ നീലക്കണ്ണുകൾ മറച്ചിടുന്നു
ഇപ്പോൾ ഞങ്ങൾ ഇരുവർ മാത്രം
നാണത്തിന്റെ നിറം അവളുടെ കവിളിലും
നാസികയിലും
പതിവില്ലാതൊരു മൂളിപ്പാട്ടുവന്ന് ഞങ്ങളിലെ
അകലത്തെ അകറ്റുന്നു
ചുണ്ടുകൾക്ക് തീപിടിച്ച്
ഉടലുകളിലേക്ക് വ്യാപിക്കുന്നു
ആകാശം വർണ്ണ വിരിപ്പുകൾ
വിരച്ചിരിക്കുന്നു
സൂര്യൻ കുന്നിൻ ചരുവിൽ
ഒളിച്ചു നോക്കുന്നു.
ഇപ്പോൾ പൂക്കളും ശലഭങ്ങളും
ഇടകലർന്നത് ചൊടിയിലോ അതോ
ചെടിയിലോ!