ദുരിതപർവ്വം

മഴപ്പാമ്പൊലിച്ചിറങ്ങുമ്പോൾ
ഭയപ്പാമ്പു പത്തി നീർത്തുന്നു
കെട്ടിമേഞ്ഞില്ലെന്റെ കൂട്
കെട്ടുപ്രായംകെട്ട മകള്

കൂരിരുൾ പോത്തായി ഭാവി
അമറുന്നു ജീവിതപ്പാതയിൽ
പേപ്പക്ഷി കൊത്തുന്നു ശിരസ്സിൽ
സിരയിലശാന്തസമുദ്രം.

മഴ കുളിർകോരും പ്രണയം
പവിത്രമായ് പകരുന്നചുംബനം
നിർവൃതിയേകും രതിയും
പുലർകാലപൂവിൻ പുതുമയും

കവികൾ പാടിപ്പുകഴ്ത്തുമ്പോൾ
മഴയെനിക്കു കൊടുംവേനൽ
ഉള്ളിൽ പുളയും തീപ്പാമ്പ്
തോരാത്ത കണ്ണീർക്കിനാവ്

വ്യഥകൾമാത്രം മുളച്ചുള്ള
വളഞ്ഞ കൊമ്പായ്പ്പോയി ജന്മം
വിളയുന്നതോ ഭയംമാത്രം
വെട്ടിമാറ്റുവാൻ തോന്നുന്നു ജീവൻ