സിന്ദൂരമണിഞ്ഞ മൗനം

എത്ര മോഹങ്ങൾ നാം കാത്തുവച്ചു

എത്ര സംവത്സരം കാത്തിരുന്നു

അകതാരിലാഴത്തിൽ കാത്തുവച്ചുള്ളൊരു

വർണ്ണമയ്യിൽപ്പീലിയായിരുന്നു

മനതാരിൽ പ്രണയാക്ഷരം കുറിച്ചു

പ്രിയങ്ങളെല്ലാം തരം തിരിച്ചു

കുപ്പിവളപ്പൊട്ട് യെന്നതുപോൽ

പുഞ്ചിരി പൂപ്പാത്രം ചേർത്തുവച്ചു

മോഹത്തിൻ ചിറകുകൾ ചിക്കിനിൽക്കേ

ചില്ലയൊടിഞ്ഞങ്ങു താഴെപ്പോയി

സ്വർണ്ണവർണ്ണക്കൂട്ടിലാണെങ്കിലും

സ്വപ്‌നച്ചിറകു കരിഞ്ഞുപോയി

മൗനമാണിന്നെൻ്റെ കൂട്ടുകാരി

സിന്ദൂരമേകിയ കൂട്ടുകാരി

നഷ്ടമായിപ്പോയി ഇഷ്ടമെല്ലാം

കാര്യമില്ലാ കാഞ്ചനമെന്തിനാവോ