ഉടഞ്ഞ കവിത

എന്റെ ദു:ഖം അദമ്യമാകുന്നു
സമയം പോകുന്നുയെന്ന തോന്നൽ
രൂഢമാകുന്നു
നാം അപരാഹ്നത്തിലാണിപ്പോൾ
പശ്ചിമാകാശത്തിന്റെ വിളർപ്പ്
കൂടി വരുന്നു
ഉറവകളുടെ ഇളം ചൂടുള്ള ജല
പൂരം
പല തവണ ആർത്തലച്ച് കുതിപ്പ്
കിട്ടാതെ പിൻ വാങ്ങുന്നു
നിശ്ചലമായി കണ്ണീരൊഴുക്കയ
ല്ലാതെ
എന്റെ ദു:ഖമാരോട് പറയാൻ
ഹൃദയമുകുരത്തിൽ നിന്റെ രൂപം
മാത്രം
പ്രതിബിംബിക്കുന്നു
ഹൃദയകുഹരത്തിൽ പ്രണയ പ്രളയം
മർദ്ദമുയർത്തുന്നു
പടവുകളിൽ ചകിതരായ് നമ്മൾ
രണ്ടു പേർ
വികാരോജ്ജ്വലമായ ആവേശത്തെ
അകലങ്ങൾ മഞ്ഞുമലയുടെ നിരോ
ധം തീർക്കുന്നു
അക്ഷരങ്ങളും, വാക്ക്യങ്ങളും,
വൃത്തബന്ധങ്ങളും, ഛന്ദസ്സും ചിത
റിത്തെറിച്ച
ഉടഞ്ഞ കവിതയായ് ഞാൻ ഉരുകി
തീരുന്നു
ഈ രാത്രിയെ കരഞ്ഞ് കരഞ്ഞ് ഞാൻ
കഴുകി വെളുപ്പിക്കട്ടെ.