മൗനമെത്ര കുടിച്ചിട്ടും പ്രിയേ,
മദിരയായ് ഭവിക്കുന്നുവോ ?!
ജീവിത സന്ധ്യയിലാണു നാം
ഇരുളകലെയല്ലെന്നോർക്കുക.
ഒരു നിമിഷം; പരസ്പരം മിഴികളി_
ൽ നമ്മളില്ലയോ
തൊണ്ടയിൽ പിടയുമൊരേകാന്ത
രോദനം ഉണരുന്നില്ലയോ.
ചുണ്ടിൽ ചെണ്ടുമല്ലി പോൽ
കവിത പൂത്തകാലവും
പരസ്പരം ചേർന്നു നിന്നു നാം
ചിറകു നീർത്ത കാലവും
സ്മരണ തിരളും സ്മാരക
സ്തൂപമായി ചിന്തയും
അലയടിച്ചുയർന്നിടും
അഴിമുഖമായ് ഹൃദയവും
എന്തിനായ്പ്രിയേയിനിയും നാം
പിണക്കം പൂണ്ടു നിൽക്കണം
അഭിപ്രായങ്ങളൊന്നുമില്ല:
ഒരു അഭിപ്രായം പോസ്റ്റ് ചെയ്യൂ