ശ്യാമം

ഈ ഏകാന്ത രാത്രിയിൽ

നൊന്തിട്ടു വയ്യ ഹൃദയം

വ്രണിതം നിൻ്റെ ഓർമ്മകൾ

ജ്വരത്തിൻ്റെ ലഹരിയിൽ

നീ ചുംബനം നനച്ചിട്ട നെറ്റിയിൽ

തൊട്ടു നോക്കുന്നുയിന്നും

തണൽ തന്ന മരം

വേരോടെ പിഴുതു പോയ്

വറ്റിപ്പോയ് കണ്ണിലെ

നീ ഉപ്പു നോക്കിയ സമുദ്രം

വാക്കു കൊണ്ട് കൂട്ടുനിന്ന

കവിതയായിരുന്നു നീ

ഇന്നെനിക്ക് കൂട്ട്

ഈ ഇരുണ്ട ശ്യാമം

ഞാൻ

ഒഴുക്കു നിലച്ച പുഴ

വറ്റിപ്പോയ വർണ്ണം