പിടികിട്ടാത്ത ഒരു ഭാഷയാണ് നിശ്ശ
ബ്ദത.
ഗർഭ മേഘങ്ങൾ മലമുകളിൽ
കനം വെച്ച് തൂങ്ങുന്നു
പൊടി മണൽ കണക്കെ ഇടയ്ക്ക്
മഴത്തുള്ളികൾ
കൂട്ടമായി പാറി വരുന്നു
മരണമില്ലാത്ത നീല കോളാമ്പിപൂ
ക്കളുടെ വള്ളികൾ
നിലത്താകെ പടർന്നിരിക്കുന്നു
ആരുടെയും പാദസ്പർശമേൽ
ക്കാത്ത ശ്മശാനഭൂമിക
ഇത്രയുംകാലംഈ വൃദ്ധ നയനം
തിരഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നത് ഇതുത
ന്നെയല്ലെ
എത്ര വലിയവനെങ്കിലുംഅവസാ
ന അഭയം,യിവിടം
എന്റെദേഹമാസകലംരക്തം ഇര ച്ചു
കയറുന്നു
ഒരിക്കൽഎന്റെഎല്ലാമെല്ലാമായി
രുന്നവർ
അധികാരത്തിന്റെയും, സമ്പന്നത
യുടേയും പടവുകളേറ്റിയവർ
ഞാൻ പുച്ഛിച്ചു തള്ളിയ, യുറ്റവർ
അവരിൽ നിന്നും ഒറ്റയായൊരു
വേർപെടൽ
മരണത്തിനു ശേഷം സാദ്ധ്യമല്ല.
കാലുകളെ മരണമില്ലാത്ത നീല
കോളാമ്പിവള്ളികൾ
കുരുക്കിയിരിക്കുന്നു
എന്റെ കണ്ണിൽ അസുര ചൈതന്യ
ത്തിന്റെ
അഗ്നി സ്ഫുല്ലിംഗങ്ങൾ കത്തിയെ
രിയുന്നു
ദുഃഖത്തിന്റെ പ്രാചീനനായ ഒരു
പൈങ്കിളിയുടെ
സാനിദ്ധ്യമിപ്പോൾ ഞാനറിയുന്നു
വൈകിപ്പോയില്ലെ, സ്നേഹമാണ്
സ്ഥായിയായിട്ടുള്ളതെന്ന്
കാണിച്ചു കൊടുക്കുവാൻ
അഭിപ്രായങ്ങളൊന്നുമില്ല:
ഒരു അഭിപ്രായം പോസ്റ്റ് ചെയ്യൂ