മനുഷ്യൻ, അവനേ,യവനെന്തറിയുന്നു.
ദ്രവമായ് ഗർഭപാത്രത്തിലേക്കാദ്യ യാത്ര
പഞ്ഞിമൊട്ടുപോൽപിണ്ഡമായ്
പിന്നെ അങ്കുരിക്കുന്നു അംഗങ്ങൾ.
പുഷ്ടിയാർന്നീടുന്നു ,ഹൃദയം തുടിക്കുന്നു
മനസ്സിൻ മലരുണരുന്നു
നാഡികൾ നാരായ് മുളച്ചുണരുന്നു
അസ്ഥികൾ പൂത്തുനിൽക്കുന്നു
കാതോടു കൈകൾ ചേർത്തു വെയ്ക്കുന്നു
ശബ്ദങ്ങളെയറിയുന്നു
അമ്മതൻ ശോണസംഘാതമാ,മറയിൽ -
നിന്നൊരുദിനം ബ്ഭൂവിൽ വന്നെത്തുന്നു
കഴിഞ്ഞവയെല്ലാമെ വിസ്മൃതിയി
ലാണ്ടിതാ
ജന്മാന്തരതൊട്ടിലിൽ കൺതുറപ്പൂ
പിന്നെയാ താരാട്ടുപാട്ടിലലിഞ്ഞും
തറയിലും, തലയിലുമല്ലാതെ വളർന്നും
ഒത്ത മനുഷ്യനായ് മാറിടുന്നു.
ഓർക്കുക മാതാപിതാക്കളെ നാമെന്നും
ഒരു ജന്മം മക്കൾക്കായ് വീതിച്ചവരാണവർ
തൻ കാര്യപ്രാപ്തരായ് പോകുന്ന നേരത്ത്
കാക്കണം അവരെയവസാന നാൾവരെ
നാമും ഒരിക്കലീ പാത പിന്നിടേണ്ടവർ
മാറാപ്പു മാറ്റി മണ്ണിൽ പോകേണ്ടവർ.
അഭിപ്രായങ്ങളൊന്നുമില്ല:
ഒരു അഭിപ്രായം പോസ്റ്റ് ചെയ്യൂ