പൊട്ടിയ മൺകുടം

ഓർമ്മകൾ പതുക്കെയനങ്ങുന്നു
കറുത്ത പുള്ളികളുള്ള മിനുത്തഉടൽ
ചുരുൾ നിവരുന്നു
ചിന്തയിലേക്ക് മെല്ലെ മെല്ലെയിഴയുന്നു
ഭയത്തിന്റെ പത്തി ഉയർന്നു വരുന്നു
കൊത്തുമെന്നുള്ളൊരു ശങ്ക
ഹൃദയത്തിൽ പുളയുന്നു
പാർത്തിരുന്ന് പിടിക്കാൻ ഇരയുടെ
ചലനങ്ങൾ
വീക്ഷിക്കുന്നതുപോലെ .
ഇത്രയും കാലമായിട്ടും കൃത്യമായും
ഹൃദയത്തിലേക്കു തന്നെ നീ വീഴ്ത്തുന്നല്ലോ
ഓർമ്മയുടെ വീതുളി
ചരിച്ചുകെട്ടിയ പടിക്കെട്ടിനുള്ളിൽ
വലിച്ചെറിഞ്ഞ മൺകുടം പോലെ ഞാൻ
ചാരിനിൽക്കുവാൻ ചരിഞ്ഞുപോകാത്ത
സ്നേഹത്തിന്റെ
മരമാവണമായിരുന്നു ,യെനിക്കു നീ.