ശൂന്യതയുടെ ചുരം
കയറുന്ന
പ്രണയികൾ നമ്മൾ
ജീവിതാടുപ്പിൽ
വെന്തുരുകുന്ന
കവിതാക്ഷരങ്ങൾ
ഇല്ലായ്മകളുടെ
ഗോവണികളിലൂടെ
സ്വപ്നങ്ങളിലേക്കേ
റുന്നു നമ്മൾ
പട്ടിണിയുടെ പടിപ്പുരയിൽ
പുഞ്ചിരിയുടെ വിളക്കു
കൊളുത്തുന്നു
വിശപ്പിന്റെ വിയർപ്പിലും
സാന്ത്വനത്തിന്റെ വിശറി
വീശുന്നു
നിരാശയുടെ അഗാധതയി
ലേക്ക്
ഊർന്നു പോകുമ്പോൾ
ഞാൻ നിന്നിലേക്കും
നീയെന്നിലേക്കും
അടർന്നു വീഴുന്നു
നമ്മുടെ ശ്വാസങ്ങളിൽ നിന്ന്
ആശകളുടെ ശലഭങ്ങൾ
പാറുന്നു
കറുത്ത രാത്രികളിൽ
കവിതയെന്നിൽ
വെളുത്ത വിത്തിടുന്നു
ഒരു പുലരിയിലേക്ക്
പുതു ചെടി നമ്പിടുന്നു.
അഭിപ്രായങ്ങളൊന്നുമില്ല:
ഒരു അഭിപ്രായം പോസ്റ്റ് ചെയ്യൂ