കണ്ണിന്റെ കൂർത്ത കുരിശ്
നീയെന്നിലേക്ക് നീട്ടുന്നു
വാക്കുകളുടെ, യാണിയടിച്ച്
നിർവൃതി കൊള്ളുന്നു
ഞാൻ തോറ്റവനായിരുന്നല്ലോ.
പ്രണയം പച്ച ഞരമ്പിലൂടെയിറങ്ങി
രക്തത്തിൽ പതുക്കെയലിഞ്ഞു
ചേരുന്നു
കുപ്പയ്ക്കുള്ളിലെ കാഞ്ചനം പോലെ
തിളങ്ങി നിൽക്കുന്നു പ്രണയം
നീയെന്റെ ഭൂമിയും, ആകാശവും
രൂപമില്ലാത്ത രൂപവും, രാഗമില്ലാത്ത
രാഗവും
ഓർമ്മകളുടെ മുനമ്പിൽ ചിറകില്ലാത്ത
ചിറകിൽ ഞാൻ പാറികളിക്കുന്നു
സന്ധ്യയിലാണിന്നു നാം
ഇരുട്ട് പിറകിൽ വന്ന് നിൽപ്പുണ്ട്
നീ വെളിച്ചം തന്ന് പകരം കണ്ണെടുക്കുന്നു
ശബ്ദം തന്ന് കാതും
പ്രണയത്തെ നീചുമലിൽ നിന്നും പതുക്കെ
യെടുത്തു മാറ്റി
നീലാകാശത്തെ പറിച്ച് നിരാശയുടെ
കയത്തിലേക്ക് തള്ളുന്നു
അഭിപ്രായങ്ങളൊന്നുമില്ല:
ഒരു അഭിപ്രായം പോസ്റ്റ് ചെയ്യൂ