പ്രണയ പുഷ്പ്പം പിഴുതെടുത്തവളോട്

എല്ലാം ഉപ്പിലിട്ടുസൂക്ഷിക്കുന്ന കടലിനെപ്പോലെ
എനിക്കോർമ്മകളെ ഉപ്പിലിട്ടു സൂക്ഷിക്കണം
നമ്മുടെ ഉപമകളെ,രൂപകങ്ങളെ,
ഭാവ ചിഹ്നങ്ങളെ
നീയേകിയ കാളരാത്രികളുടെകയ്പ്പു
കളെ, ദുഃസ്വപ്നങ്ങളെ
ഓർമ്മയുടെ ഒരു നെൻ മണി
മണ്ണിനു കൊടുത്ത്
നൂറ്ഓർമ്മമണികൾ എനിക്ക്കൊയ്
തെടുക്കണം.
സുരഭിലമീ പ്രണയമലരുകൾ തിരികെ
പറിച്ചെടുക്കവേ
പരിഭവമേതുമില്ല അകലത്തെ ചങ്ങാതീ
എനിക്ക് നിന്നോട്
കാരകളിലും,മുൾക്കള്ളികളിലും തളളി
യിട്ടപ്പോഴുമൊട്ടുമില്ല.
മറക്കല്ലെ മലർകാല നറുമണം
സകല പ്രണയ മൗനങ്ങളും
ഞെട്ടറ്റു വീണു ചിത്രകാരീ നൂറു പൂവുകൾ
എങ്കിലും വേണം നൂതനമാം ചിത്രമായ്
നീയെന്നുമെന്നുള്ളിൽ.
താഴ്വരയിൽ ഉപേക്ഷിക്കപ്പെട്ട ഉറക്കുത്തിയവൃക്ഷം ഞാൻ
ചിതാകലത്തിലെ അവശിഷ്ട്ടം.
നിന്നുള്ളമാംമലർ നിറമതിനിന്നും
ചോപ്പുതന്നെയല്ലേ?!