സങ്കടം

വന്ധ്യയെന്നേവരും -
കൊഞ്ഞനം കുത്തുന്നു
വിന്ധ്യനെ വിളിച്ചവളാർ -
ത്തുകരയുന്നു
വെയിൽ നാഗം ഫണമു-
യർത്തീടുന്നു
ആസന്നമരണയായ്
അവൾവിണ്ടു കീറുന്നു.
വാക്കിന്റെ മുള്ളാലവർ
മുറിവിൽ കുത്തുന്നു
ചഞ്ചലമനസ്സിനു ചാട്ടവാ
റേൽക്കുന്നു.
അറിവുള്ളവരെന്നുമേനി
നടിക്കുവോർ
അലിവിൻ വിരലൊന്ന-
നക്കാതിരിക്കുന്നു.
മണ്ണിന്റെ കാമുകനായ മഴ
മേഘമദം പൂണ്ടൊരിക്കൽ -
 വന്നു
രതിരമ്യമായവളെ പുണർന്നു
താരുണ്യമുണർന്നു അവൾ
തളിർത്തു
ധ്യാന ഹൃദയം കരകവിഞ്ഞു
പുളകങ്ങൾ പൂത്തു ഉലകി_
ലെങ്ങും
സംതൃപ്തിയോടവൾ ജന്മമേകി.
എല്ലാമറിയുവോരാണെങ്കിലും
അമ്മയെയെന്നും നോവിക്കുന്നവർ
ജലാദ്രമാം മിഴികൾ തുടച്ചുനിൽപ്പൂ
ഇന്നും ;
തോരാമഴയായ സങ്കടങ്ങൾ